Όλα ξεκινούν από μια αφορμή. Συχνά είναι μια αφορμή που έρχεται από το περιβάλλον μας και είναι ικανή να μας βγάλει έξω από τα ρούχα μας!

Άλλοτε, η εκκίνηση του θυμού έχει ως αφετηρία τις σκέψεις, τις αναμνήσεις και τους αναστοχασμούς που μας χτυπούν την πόρτα σε στιγμές που αισθανόμαστε ευάλωτοι και ευέξαπτοι. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές ο θυμός έρχεται στην ζωή μας για να κορυφώσει μια κατάσταση. Έρχεται για να προστεθεί σαν κερασάκι στην τούρτα μας!

Από τον φόβο μας μήπως χάσουμε τον έλεγχο του θυμού μας συχνά τον κρατούμε δέσμιο. Στην πραγματικότητα, όμως, γινόμαστε εμείς δέσμιοι του, καθώς καταπιέζοντας τον παρατείνουμε την ένταση που αισθανόμαστε. Στρέφουμε το κάνιστρο του θυμού προς την πλευρά μας από τον φόβο μας να τον εκφράσουμε στους άλλους. Τότε συνήθως τα πράγματα χειροτερεύουν τόσο για την ψυχική όσο και για την σωματική μας υγεία. Γιατί τελικά καταπνίγοντας τον θυμό μας διατηρούμε την ψευδαίσθηση του ελέγχου του. Εξάλλου, ο θυμός είναι σαν το ελατήριο, όσο προσπαθείς να τον καταπνίξεις τόσο ξεπηδά μανιωδώς!

Από την καταστολή του θυμού, αργά ή γρήγορα, οδηγούμαστε στην εκτόνωσή του. Από την άμυνα οδηγούμαστε στην επίθεση και, συχνά, η αφορμή για την έκφραση του θυμού μας δίνεται από τον άμαχο πληθυσμό. Εκτονώνουμε τον θυμό μας σε ανθρώπους που αισθανόμαστε ασφαλείς να εκφράσουμε ανεπιθύμητες πλευρές του εαυτού μας και που τρέφουμε την προσδοκία ότι θα παραμείνουν δίπλα μας, όπως και εάν τους συμπεριφερθούμε! Η εκτόνωση του θυμού, εάν και μας προσφέρει μια ανακούφιση παροδικά, αναπόφευκτα μας οδηγεί στο κατώφλι των ενοχών και της ντροπής. Πολύ συχνά μετανιώνουμε για τον τρόπο που μιλήσαμε ή συμπεριφερθήκαμε. Ματαιωνόμαστε και θυμώνουμε αυτή την φορά με τον εαυτό μας.

Βρισκόμαστε λοιπόν, μπροστά σε έναν φαύλο κύκλο, όπου κάθε αρχή και τέλος συνοδεύεται από θυμό και το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι πως μπορούμε να απεμπλακούμε από αυτόν.

Την επόμενη φορά που θα αισθανθούμε θυμό, ας επιλέξουμε να μην ταυτιστούμε μαζί του, αλλά να κρατήσουμε μια απόσταση και να τον παρατηρήσουμε εξονυχιστικά. Παρατηρώντας τον, αναγνωρίζουμε πως είναι ένα συναίσθημα που προκύπτει ξαφνικά και έχει την δυναμική να μας μεταμορφώσει σε μια ανεπιθύμητη εκδοχή του εαυτού μας. Διατρέχει όλο μας το σώμα και σύντομα κάνει ταχύτερη και πιο κοφτή την αναπνοή μας, κάνει την καρδιά μας να χοροπηδάει ασταμάτητα, μας προκαλεί εφίδρωση, βάζει φραγμούς στην γλώσσα και ένα κόμπο στο λαιμό και στο στομάχι ή άλλες φορές μας θολώνει το μυαλό.

Αντί να παρασυρθούμε σε μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις, παίρνουμε μερικές βαθιές ανάσες. Εστιάζουμε στα σημεία του σώματος μας που βρίσκονται σε ένταση και προσπαθούμε μέσα από βαθιές αναπνοές να χαλαρώσουμε την ένταση.
Μέσα από μια πιο χαλαρή θέση, καταφέρνουμε να πάρουμε τα ηνία του θυμού μας και αναζητούμε τα αίτια πρόκλησής του. Επικεντρωνόμαστε στην πηγή του θυμού μας. Είναι πιθανόν να προκύπτει από κάποια αδικία, εκμετάλλευση, απόρριψη ή αδιαφορία σε βάρος μας. Μπορεί να είναι απότοκο της προσωπικής μας ματαίωσης ή της απώλειας. Πολύ περισσότερο ο θυμός μπορεί να αποτελεί την άμυνά μας απέναντι στον πόνο!

Κατανοώντας την πραγματική αιτία του θυμού, αναρωτιόμαστε εάν πράγματι αξίζει τον κόπο να θυμώσουμε και να συγκρουστούμε για αυτό που συνέβη. Αναζητούμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση. Εξετάζουμε τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μας και αμφισβητούμε όσες από αυτές είναι παράλογες ή υπερβολικές.

Εάν συνεχίζουμε να αισθανόμαστε θυμό, στρεφόμαστε στις διαθέσιμες επιλογές για τη διαχείριση της κατάστασης. Επιλέγουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει μακροπρόθεσμα στα πιο ωφέλιμα αποτελέσματα. Χρησιμοποιούμε την δύναμη του θυμού συνειδητά ως όπλο για την θετική αλλαγή!